اشعار

 رسید مژده كه سر زد هـلال ماه صیام           مـه دعــا و نـیـایـش مـه درود و ســلام

دهـیــد مــژده تــمــام گــنــاه كــاران را           كه حكم عـفـو شده از سوی خـدا اعـلام

همه رفـتـنـد، گــدا باز گــدا مـانده هنوز            شب عید است و خدا عیدی ما مانده هنوز

دهــۀ آخــر مــاه اول راه ســحــر اسـت            بعد از این زود نخوابیم، دعا مانده هنوز

افسوس که ایــام شــریفِ رمضــان رفت           سی عید به یک مرتبه از دست جهان رفت

افســوس که سـی پــارهٔ این مــاه مبارک           ازدست به یک باره چو اوراق خزان رفت

قسم به عشق جدایی ز آشنا سخت است            جدایی از سحر و محفل دعا سخت است

برای دیــدۀ شب زنــده دار خود گـریم             قسم به اشک سحر دوری از بکا سخت است

ماه خـوب عاشقی دارد به پایان می رسد           لحظــۀ تودیع مهماندار و مهمان می رسد

آسـمان چـشـم های عـاشـقـان ابـری شده           مثل این سی شب دوباره بوی باران می رسد

یــادت دلیــل گریــۀ پــنهـانـی من است            نامـت انـیـس این دل زنـدانـی من است

نـیمه شب آمدم که نــبــیــنـــی رخ مرا            بـار‌ گــنــاه عــلـت پـــنـــهانی من است

در شــام تــارم سـپـیـده ســر زد            یــأس از دل من یکبــاره پَـر زد

آمــد امـیــد و حــلــقــه به در زد            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

رمضان بــوی مناجــات و دعــا می آید            عطــر تسبیــح و صــدای شهــدا می آید

گوشۀ چشم من امروز سحر، تر شده است            آبــرو بــاز بــه کــابــیــن گــدا مــی آیــد

بر در این خانه با دست تـهی در می زنم           بی پر و بالم خــدا را تا کجــا پر می زنم

گریه کرد و یاعلی گفت و به کامم ریخت شیر           بوسه از روی ادب بر پای مــادر می زنم

منومشغول خودت کن؛ بزار درگیر تو باشم           واسه من هم سفره بنداز؛ که نمک گیر تو باشم

تا زیر چشمات بمانم؛ زیر تـدبیـر تو باشم           برا اینکه کج نرم من؛ میخوام زنجیر تو باشم

جــز آه حرفی در خــور گـفـتن ندارم            جــز آه حــرفـی هست امــا من ندارم

چون طفل بازیگوش، عصیانگر، گرسنه            راهی به خــانه غیر بـرگشتــن ندارم

بگــذار تا بـمـیــرم؛ در این شب الـهــی            ورنه دوباره آرم؛ رو روی روسیــاهی

چون رو کنم به توبه، سازم نوا و ندبه            چنــدان که باز گردم؛ گیــرم ره تبـاهی

یا غــافــر الخــطایــا، یا دافــع الـبــلایــا            یا مجــزل البــلایا، یا منهــی الــرجــایـا
یا بــاعـث البــرایــا، یا واجـب الهــدایــا            یا قــاضی المنــایا، یا ســامع الشکــایــا

دیگر از سوز و نوایم خبری نیست که نیست           دیگراز صدق و صفایم اثری نیست که نیست

در مناجات سحر ادعیه بال و پــر ماست           بهر رفتن به سما بال و پری نیست که نیست

مــاه دعـا و ماه  نیــایش، مــه خــداست           وقت مُجیر گشته و جوشن؛ گه دعـاست

آمــد نـدا که بــار گنــاهــان بــیــاوریــد           بر گوش جان عبد خطا کار؛ این نـداست

رمضان است دلم لطف و عطا می خواهد           بخشش کــوه گـنه از تو خـدا می خواهد

هرکه را غیر تو این دل به خودش جا داده           دل بیـمــار شــده از تو دوا می خــواهد

رمـضــان آمــده  و روی ســیــاه آوردم           بــه در خـــانــۀ تــو بــاز گـــنــاه آوردم

آه ماه رمضــان سخت دلــم تنگ تو بود           وا کن آغــوش که ســوی تو پنـاه آوردم

شکــر خــدا دیــدم بهــار اهــل دیـن را           مهــمــانــی مــاه امیــرالمــومنــیــن را

اهل مناجــات و دعــا گــرد هــم آیـیــد           ســازید از نــور دعــا روشن زمین را

آنکه از فــرط گنــه نالــه کند زار کجاست؟             یــا زاغـیــار بَــرد شکــوه بر یــار کجاست
بــاز مــاه رمـضــان آمــد و بر بــام فـلــک             می زند بانگ منادی که گنــه کــار کجاست

آنچـه امیــد دهد تــوبــه من را این است           پای العفو من از رحمت حق تضمین است

من اگر بر سر این سفره طمعکــار شدم           علت این بود که مهمانیتان رنگـین است